Dziś napiszę 3 prawie takie same biografie wybierzcie sobie swoją i napiszcie którą przeczytaliście.Wszystkie biografie są ponumerowane kolorowo :>
1 1958–1981: Wczesne życie i początki kariery
Madonna Louise Ciccone urodziła się 16 sierpnia 1958 roku w Bay City w stanie Michigan, w Stanach Zjednoczonych. Jej matka, Madonna Louise (nazwisko rodowe Fortin), była pochodzenia franko-kanadyjskiego, a ojciec, Silvio Anthony Ciccone, był Amerykaninem włoskiego pochodzenia[1]. Rodzina Ciccone pochodziła z Pacentro we Włoszech; później ojciec Madonny pracował jako konstruktor dla firm Chrysler iGeneral Motors. W celu odróżnienia dziewczynki od matki nazywano ją „małą Nonii”[2][3]. Była trzecim w kolejności wiekowej dzieckiem w rodzinie, pozostałymi byli Martin, Anthony, Paula, Christopher i Melanie[4]. Rodzina pokładała dużo sił w katolickie wychowanie dzieci, któremu dziewczyna nie ulegała[5]. Madonna była wychowywana w suburbiach Detroit, w township Pontiac i Avon (obecnie jest to część Rochester Hills).
Jej matka zmarła na raka sutka w 1963, mając wówczas trzydzieści lat, podczas gdy Madonna była w wieku lat pięciu[4]. Po jej śmierci, dziewczynka zauważyła w swoim charakterze i zachowaniu zmiany spowodowane troskliwą opieką mamy nad domem, mimo że wciąż nie znała powodu śmierci[6]. Jeszcze przed śmiercią pani Ciccone często była pytana przez córkę, co jej dolega, jednak nie mogła odpowiedzieć, często reagując płaczem i czułym objęciem Madonny. Piosenkarka wypowiedziała się: „Pamiętam, jak czułam się silniejsza od niej. Byłam wówczas mała i miałam wrażenie, że ona też jest dzieckiem”[6]. Madonna przyznała, że nie pojmowała jej śmierci. „Było tyle niedomówień, tyle emocji, wyrzutów sumienia, poczucia winy, straty i złości, tyle zamieszania (...). Widziałam swoją matkę leżącą w otwartej trumnie niczym we śnie, wyglądającą przepięknie. Później zauważyłam, że usta mamy wyglądają dosyć śmiesznie. Dużo czasu zajęło mi zdanie sobie sprawy, że to już było zadecydowane. W tym okropnym momencie zaczęłam rozumieć, co na zawsze straciłam. Ostatnie wyobrażenie mojej mamy, spokojne i groteskowe, prześladuje mnie do dziś”[7].
Madonna nauczyła się w końcu opiekować sobą i swoim rodzeństwem, po czym zwróciła się do babci z nadzieją na znalezienie w niej wsparcia i jakichś cech matki. Rodzeństwo Ciccone miało pretensje do osób z pomocy domowej i bez przerwy buntowało się przeciw wszystkim, którzy zjawiali się w ich rodzinie i domu rzekomo w celu zajęcia miejsca ich ukochanej matki[6]. W wywiadzie z Vanity Fair Madonna powiedziała, że w młodości postrzegała siebie jako „samotną dziewczynę wciąż szukającą czegoś. Nie byłam w żaden sposób buntowniczką. Liczyło się dla mnie bycie w czymś dobrą. Nie goliłam sobie włosów pod pachami i nie robiłam sobie makijażu jak normalna dziewczyna. Ale uczyłam się i miałam dobre oceny... Chciałam być kimś”[6]. Przerażona o śmierć drugiego z rodziców, często nie mogła sama spać, więc usypiała blisko ojca[6]. Mężczyzna poślubił domową opiekunkę, Joan Gustafson, z którą miał dwójkę dzieci, Jennifer i Mario Ciccone'ów[8]. Właśnie wtedy Madonna zaczęła ujawniać swoją złość wobec ojca, która trwała jeszcze latami i rozwinęła jej buntownicze nastawienie[6]. Dziewczyna uczyła się w szkołach podstawowych im. św. Fryderyka i św. Andrzeja, a później w West Middle School. Była znana z wysokich ocen, jednak pomimo tego zdobyła złą sławę ze względu na swoje nietypowe zachowanie – robiła gwiazdy, stawała na rękach na korytarzu szkolnym, wisiała na drabinkach podczas przerw i pokazywała chłopcom swoją bieliznę[9].
Później Madonna uczyła się w Rochester Adams High School, będąc bardzo dobrą uczennicą i należąc do szkolnej grupy cheerleaderek[4]. Po ukończeniu szkoły średniej otrzymałastypendium taneczne na Uniwersytecie Michigan[10]. Przekonała ojca, by zapisał ją na lekcje baletu, po czym jej nauczyciel, Christopher Flynn, zasugerował jej rozwinięcie kariery w tańcu[11][12]. Pod koniec 1977 roku, za jego namową, Madonna porzuciła studia i wyjechała do Nowego Jorku, mając przy sobie zaledwie 35 dolarów[13][14]. Wkrótce zamieszkała u poznanego na ulicy chłopaka. Pracowała jako kelnerka w barze Dunkin' Donuts i w grupie tańca nowoczesnego[15]. Artystka skomentowała to potem: „To był pierwszy raz, gdy przeleciałam się samolotem, a nawet przejechałam taksówką. Przybyłam tu z 35 dolarami w portfelu. To była najodważniejsza rzecz, jaką w życiu dokonałam”[16]. Podczas występów jako tancerka podczas trasy koncertowej Patricka Hernandeza w 1979 roku rozpoczęła związek z Danem Gilroyem[9][8][17]. Wspólnie stworzyli oni zespół rockowy Breakfast Club, w którym Madonna śpiewała i grała na gitarze[18]. W 1980 opuściła grupę i wraz ze swoim chłopakiem, Stephenem Brayem, stworzyła kapelę Emmy. W końcu dziewczyna napisała swoją własną piosenkę, "Everybody", która została pochwalona przez DJ-a Marka Kaminsa. Mężczyzna doprowadził do spotkania Madonny z Seymourem Steinem z wytwórni płytowej Sire Records należącej do Warner Bros. Records, które zaowocowało podpisaniem kontraktu na wydanie dwóch singli[19][20][21].
1982–1985: Madonna, Like a Virgin i ślub z Seanem Pennem
Na dwóch debiutanckich singlach Madonny zostały wydane utwory "Everybody" i "Burning Up", które ukazały się kolejno w październiku 1982 i marcu 1983. Nie zdobyły one dużej popularności, ale były hitami na dyskotekach[22]. Artystka rozpoczęła prace nad swoim debiutanckim albumem, który miał został wyprodukowany przez Reggiego Lucasa, nie była jednak zadowolona z wyników tej kolaboracji, dlatego zwolniła Lucasa i poprosiła o pomoc w produkcji swojego chłopaka, Johna „Jellybean” Beniteza. Mężczyzna zremiksowałwiększość piosenek i wyprodukował "Holiday", który został wydany na trzecim singlu; choć początkowo jego sukces był mierny, to jednak dopiero gdy Madonna stała się międzynarodową gwiazdą stał się on przebojem. Album ukazał się 27 lipca 1983 pod tytułem Madonna, debiutując w listopadzie na pozycji 123. listy sprzedaży Billboard 200[23] i osiągając najwyższą pozycję, ósmą, dopiero w październiku 1984, czyli w ponad rok po wydaniu[24]. Piosenki na albumie utrzymane są w stylu dance-popowym i mocno korzystają z dźwięków syntezatorów[19][25]. Bezpośrednio po premierze płyty największy sukces wśród utworów odniosły czwarty i piąty singel, "Borderline" i "Lucky Star", które znalazły się kolejno na dziesiątej i czwartej pozycji amerykańskiej listy przebojów Billboard Hot 100[26][27].
„Byłam zaskoczona reakcją ludzi na «Like a Virgin», bo gdy tworzyłam tą piosenkę to śpiewałam o tym, że poczułam się z jakiegoś powodu świeżo, tymczasem wszyscy zinterpretowali to tak jakbym nie chciała już być więcej dziewicą (...). Niezupełnie to miałam na myśli. «Like a Virgin» był zawsze jednoznaczny”
Stopniowo wizerunek Madonny oraz jej teledyski i występy zaczęły inspirować młode dziewczyny. Jej styl wyznaczał trendy w modzie lat 80.; wizerunek ten cechowały koronkowe topy, spódniczki zakładane na spodenki carpi, charakterystyczne pończochy, biżuteria w kształcie krzyży, liczne bransoletki i krótkie blond włosy[30]. 12 listopada 1984 ukazał się drugi album Madonny, Like a Virgin, który sprawił, że stała się ona międzynarodową gwiazdą rozpoznawalną na całym świecie. Płyta zdobyła pierwsze miejsca na licznych listach sprzedaży, między innymi na amerykańskiej Billboard 200[31][32]. Pierwszy singel z krążka, tytułowy "Like a Virgin", zdobył międzynarodowy sukces, okupując szczyt listy przebojów Billboard Hot 100 przez sześć tygodni z rzędu[33]. Na utwór zwróciły uwagę organizacje rodzinne, które starały się o zakazanie emisji jego i towarzyszącego mu teledysku ze względu na ich emanowanie seksem i niszczenie walorów rodzinnych[34][35]. Duże kontrowersje wywołało też wykonanie tej piosenki na żywo podczas gali MTV Video Music Awards w 1984, kiedy to Madonna, ubrana w suknię ślubną i charakterystyczny pasek z napisem Boy Toy, śpiewała na olbrzymim torcie ślubnym i zmysłowo tarzała się po scenie. Występ ten przeszedł do historii MTV[36], a w późniejszych latach Madonna powiedziała: „Pamiętam, jak mój menedżer Freddie krzyczał do mnie: «O mój Boże! Coś ty zrobiła? Miałaś na sobie suknię ślubną. O mój Boże! Tarzałaś się po podłodze!». To była najodważniejsza, najbardziej rażąca seksem rzecz, jaką kiedykolwiek zrobiłam w telewizji”[36][37]. Like a Virgin sprzedał się na całym świecie w około 21 milionach egzemplarzy, w tym około 10 milionach w USA, dlatego RIAA przyznał mu certyfikat diamentu[38][39]. W 1998 płyta znalazła się na liście dwustu najlepszych albumów wszech czasów stworzonej przez National Association of Recording Merchandisers i Rock and Roll Hall of Fame[40].
W 1985 Madonna zagrała w dwóch filmach, Zwariowałem dla ciebie i Rozpaczliwie poszukując Susan. W pierwszym z nich wcieliła się w epizodyczną rolę piosenkarki w klubie, oprócz tego dwie jej piosenki stworzone na potrzeby filmu – amerykański hit numer jeden "Crazy for You" i "Gambler" – znalazły się na ścieżce dźwiękowej do tej produkcji[41]. W drugim filmie Madonna zagrała tytułową Susan, poza tym nagrała na jego potrzeby piosenkę "Into the Groove", która była jej pierwszym „numerem jeden” w Wielkiej Brytanii[42]. Mimo że nie grała w...Susan roli pierwszoplanowej, piosenkarkę reklamowano ją jako główną gwiazdę[43]. Film zyskał nominację do nagrody César w kategorii Najlepszy film zagraniczny, a Vincent Canby, krytyk filmowy z „The New York Times”, nazwał go jednym z najlepszych w 1985 roku[44]. 16 sierpnia tego samego roku, czyli w dzień swoich 27. urodzin, Madonna poślubiła aktoraSeana Penna, którego poznała na planie teledysku do piosenki "Material Girl" z albumu Like a Virgin[45].
W kwietniu 1985 rozpoczęła się pierwsza trasa koncertowa Madonny, The Virgin Tour, obejmująca 40 koncertów na terenie Ameryki Północnej; supportem podczas koncertów był zespółBeastie Boys[46]. Artystka skomentowała tournée: „Ta cała trasa była szalona, bo z CBGB i Mudd Club przeniosłam się na sportowe areny. Grałam w małym teatrze w Seattle, a dziewczyny na widowni miały skąpe spódniczki, ciasno odcięte poniżej kolan, koronkowe rękawiczki, różaniec, kokardy w rękach i duże, okrągłe kolczyki (...). Po Seattle, wszystkie koncerty odbywały się już na arenach”[47]. W lipcu magazyny Penthouse i Playboy opublikowały nagie zdjęcie Madonny zrobione w Nowym Jorku w 1978 roku. Ciccone była wówczas biedna i potrzebowała pieniędzy, więc pozowała nago i zyskiwała 25 dolarów za sesję[48]. Publikacja spowodowała zamieszanie w mediach, a Madonna okazała swoje wzburzenie. W końcu fotografie zostały odsprzedane za 100 tysięcy dolarów[48]. Piosenkarka odniosła się do zaistniałej afery na charytatywnym koncercie Live Aid, który odbył się w 1985 i na którym zaśpiewała; powiedziała, że nie zdjęłaby swojej kurtki, bo „[media] wykorzystywałyby to przeciwko mnie przez kolejne dziesięć lat”[49][50]
1986–1991: True Blue, Like a Prayer i Blond Ambition Tour
Trzeci album studyjny Madonny, True Blue, został wydany w czerwcu 1986 roku. Promowany był on pięcioma singlami, z czego trzy – "Live to Tell", "Papa Don't Preach" i "Open Your Heart" – uplasowały się na pierwszym miejscu listy Billboard Hot 100, a dwa – "True Blue" i "La Isla Bonita" – znalazły się w pierwszej piątce[33][41]. Sam album dotarł do szczytu listy sprzedaży w 28 krajach na świecie, co jest niepobitym do dziś rekordem[51]. Suma 24 milionów sprzedanych egzemplarzy tej płyty jest najwyższa spośród wszystkich studyjnych krążków Madonny[52]. Magazyn Rolling Stone pochwalił płytę, pisząc, że „brzmi jakby prosto z serca”[53]. W tym samym czasie Madonna wystąpiła w filmie Niespodzianka z Szanghajui zaliczyła teatralny debiut w sztuce Davida Rabe'a Goose and Tom-Tom, a w obu tych produkcjach zagrał również Penn[54]. W 1987 został wydany film Kim jest ta dziewczyna?, w którym artystka zagrała główną rolę. Oprócz tego, nagrała cztery utwory na jego ścieżkę dźwiękową, w tym tytułowy "Who's That Girl" i "Causing a Commotion"[33]. W czerwcu tego samego roku rozpoczęła się jej światowa trasa koncertowa Who's That Girl World Tour, która trwała do września. Artystka skomentowała ją: „Zdałam sobie sprawę, że z nieukształtowanej gliny mogłabym, przy pracy i pomocy innych ludzi, stać się czymś innym [niż jestem]. Ta trasa jest odzwierciedleniem tych myśli i tak jakby pytaniem skierowanym do mnie: 'Kim jesteś, dziewczyno?'”[55][56]. W tym samym roku Madonna wydała remix album You Can Dance, który znalazł się na 14 miejscu listy Billboard 200[57]. W grudniu 1987 Madonna i Penn wnieśli do sądu pozew o rozwód, za powód wskazując różnice w charakterze oraz, co wskazał prawnik artystki, nałóg alkoholowy i agresywne zachowanie Penna. Sprawa zakończyła się w styczniu 1989 upragnionym rozwodem[58]. Później Madonna powiedziała: „Miałam zupełną obsesję na punkcie swojej kariery, przez co nie byłam w stanie być w swoim małżeństwie w żaden sposób szczodra”[45].
Na Like a Prayer flirtowałam z bardziej specyficznymi tematami, które dużo dla mnie znaczą. Były one asymilacjądoświadczeń, które zdobyłam w swoim życiu, i relacji z innymi. Są o mojej matce, moim ojcu, moich więziach z rodziną oraz bólu związanym ze śmiercią, dorastaniem i opuszczaniem [bliskich]. Emocjonalnie, [album ten] był naprawdę dojrzałym nagraniem (...). Obiecałam sobie zrobić dużo w poszukiwaniu samej siebie i myślę, że to odbicie tego [postanowienia].
W styczniu 1989 Madonna podpisała kontrakt ze spółką Pepsi, w ramach którego wydano reklamę napoju, w której wykorzystano jej premierowy utwór, "Like a Prayer". Później ukazał się teledysk do tej piosenki, który wywołał wiele kontrowersji. Madonna zasnęła w nim w kościele, śniąc o tym, jak zakochała się w pewnym świętym, oprócz tego w wideoklipie ukazano palące się krzyże i stygmaty na rękach artystki. Watykan potępił teledysk, grożąc artystce ekskomuniką. Pepsi postanowiło wstrzymać emisję swojej reklamy wykorzystującej piosenkę, mimo to pozwalając Madonnie zachować wynagrodzenie równe sumie 5 milionów dolarów[4]. W marcu tego samego roku ukazał się czwarty album studyjny piosenkarki, Like a Prayer, na którym w kompozycjach i produkcji udzielili się Patrick Leonard i Stephen Bray[61]. Rolling Stone uznał, że „o ile jakieś nagranie popowe może być sztuką, to jest to właśnie to”[62]. Like a Prayerdo dziś sprzedał się w około 13 milionach egzemplarzy, w tym w 4 milionach w samych Stanach[31][63]. Album promowano sześcioma singlami, z czego pierwszy, "Like a Prayer", znalazł się w USA na miejscu pierwszym listy Billboard Hot 100, a dwa kolejne – "Express Yourself" i "Cherish" – na miejscu drugim[33][41]. Pod koniec lat 80., media takie jak MTV czy magazyny Billboard i Musician nazwały Madonnę artystą dekady[64][65][66].
W 1990 Madonna wcieliła się w rolę Breathless Mahoney w filmie Dick Tracy, gdzie tytułową rolę zagrał Warren Beatty[67]. W celach promocji, wydano ścieżkę dźwiękową do filmu, I'm Breathless, na której znalazły się wyłącznie utwory w wykonaniu Madonny, stylizowane na lata 30. XX wieku. Na płycie znalazły się utwory takie jak "Vogue", olbrzymi przebój, który uplasował się na pierwszym miejscu listyBillboardu Hot 100[68], czy "Sooner or Later", za którego jego autor Stephen Sondheim zdobył Oscara w kategorii najlepszej oryginalnej piosenki filmowej[69]. W trakcie kręcenia filmu, Madonna rozpoczęła swój związek z Beattym, który zakończył się pod koniec 1991 roku[70][71]. W kwietniu 1990 rozpoczęła się jej światowa trasa koncertowa Blond Ambition World Tour, która trwała przez niemal cztery miesiące. Madonna skomentowała ją: „Wiem, że nie najlepiej śpiewam i nie najlepiej tańczę. Ale mogę cholernie naciskać na ludzi i być tak prowokacyjną, jak tylko zechcę. Celem trasy jest złamanie bezużytecznych tabu”[72]. Rolling Stone nazwał trasę „prowokacyjną seksualnie ekstrawaganzą ze starannie dopracowanymi choreografiami” i najlepszym tournée 1990 roku[73]. Koncerty spotkały się z negatywną reakcją ze strony grup religijnych z powodu wykonania utworu "Like a Virgin", kiedy to dwóch mężczyzn pieściło artystkę, po czym ona sama symulowała masturbację[56]. Sam papieżJan Paweł II nawoływał do bojkotu trasy[74]. W celach bojkotu utworzono także grupę religijną Famiglia Domani[75]. W odpowiedzi, Madonna powiedziała: „Jestem włocho-amerykankądumną z pochodzenia (...). Trasa ta nie rani niczyich uczuć. Jest dla otwartych mózgów, w celu pokazania im seksualności w inny sposób. [Sposób] ich i innych” i, że „kościół krzywo patrzy na seks (...) z wyjątkiem prokreacji”[76]. Laserdisc z nagraniem koncertu, zatytułowany Live! – Blond Ambition World Tour 90, zdobył w 1992 nagrodę Grammy w kategorii Najlepszy długometrażowy film muzyczny[77].
W listopadzie 1990 wydano składankę największych hitów Madonny, The Immaculate Collection. Oprócz 15 piosenek z wcześniejszych albumów, na płycie znalazły się dwa premierowe, wydane na singlach utwory – "Justify My Love" i "Rescue Me"[78]. RIAA dał składance status diamentu, a na całym świecie album sprzedał się w około 30 milionach egzemplarzy, co jest najwyższym wynikiem nie tylko spośród wszystkich nagrań Madonny, ale i kompilacji solistów[38][79]. Utwór "Justify My Love" był z kolei kolejnym jej hitem numer jeden w USA[41]. Skandal wywołał towarzyszący mu teledysk, przedstawiający sceny seksu, sadomasochizmu, bondage'u, pocałunków homoseksualnych i nagości[80][81]. Klip uznano za zbyt erotyczny, przez co został zakazany do emisji w MTV. Madonna skomentowała to: „Dlaczego (...) nikt nie chce zobaczyć dwóch całujących się dziewczyn czy dwóch przytulających się facetów? (...) MTV było dla mnie dobre, a [ta stacja] zna swoich widzów. Jeśli to dla nich zbyt silne, to ja to rozumiem. Połowa mnie myślała jednak, że chciałam uniknąć odpowiedzialności za swe czyny”[80][82]. Po wstrzymaniu emisji teledysku w telewizji, wydano go na kasecie wideo i do dziś jest to najlepiej sprzedający się singel VHS w historii[83]. Singel "Rescue Me" odniósł najwyższy debiut w historii kobiet w notowaniu Billboard Hot 100 (obecnie rekord ten jest już pobity), debiutując na liście na pozycji 15 i ostatecznie zajmując miejsce 9[78].
W 1990 Madonna zrezygnowała z zagrania w filmie Jennifer Lynch Uwięziona Helena, czego uprzednio się podjęła, nie podając żadnego powodu[84]. Na przełomie lat 1990 i 1991 była dziewczyną Tony'ego Warda, modela i artysty pornograficznego, który zagrał w jej teledyskach do utworów "Cherish" i "Justify My Love" (potem również w "Erotica"). Przez osiem miesięcy jej chłopakiem był także raper Vanilla Ice[85]. W 1991 ukazał się kontrowersyjny film dokumentalny W łóżku z Madonną, przedstawiający kulisy życia artystki podczas trasy Blond Ambition World Tour, a jego premiera odbyła się w ramach festiwalu w Cannes, jednak poza głównym konkursem[20].
1992–1996: Maverick, Sex, Erotica, Bedtime Stories i Evita
W 1992 Madonna zagrała Mae Mordabito w filmie Ich własna liga. Na potrzeby produkcji nagrała utwór "This Used to Be My Playground", który dotarł na pierwsze miejsce listy Billboardu Hot 100[41]. W tym samym roku założyła korporację Maverick, w skład której wchodziło kilka spółek produkcyjnych i wydawniczych, w tym Maverick Records, wytwórnia płytowa i Maverick Films zajmująca się produkcją filmową. Maverick jest zależny od koncernu Time Warner, a kontrakt na spółkę opiewał na 60 milionów dolarów. Dało to Madonnie 20 procent tantiemy z projektów muzycznych, co jest jedną z najwyższych stawek w historii, dorównując tylko tantiemom Michaela Jacksona z Sony otrzymaną rok wcześniej[22]. Pierwszym wydawnictwem Mavericka była książka Madonny Sex. Znalazły się w niej fotografie artystki i kilku innych modeli emanujące seksem, wykonane przezStevene Meisela oraz erotyczne przemyślenia Madonny. Książka wywołała negatywną opinię publiczną w mediach, choć sprzedała się w około półtora milionowym nakładzie[86][87]. W tym samym czasie ukazał się piąty album studyjny Madonny, Erotica, którego teksty koncentrowały się głównie na seksie i erotyce; album zadebiutował na miejscu drugim listy sprzedaży Billboard 200 i do dziś jest jednym z najgorzej sprzedających się krążków artystki (około 5,5 miliona egzemplarzy na całym świecie)[31][87]. Płyta była promowana pięcioma singlami, w tym utworem tytułowym, który znalazł się na trzecim miejscu w USA[41].
Erotyczny i prowokacyjny wizerunek, stworzony na potrzeby książki Sex i płyty Erotica, kontynuowany był na potrzeby thrillera erotycznego Sidła miłości, w którym Madonna zagrała. Został on słabo oceniony przez krytyków[88][89]. Artystka zagrała też w dramacie Niebezpieczna Gra, który w USA był wydany od razu na video. The New York Times nazwał film „gniewnym i bolesnym, z realnym bólem”[90]. W październiku 1993 Madonna wyruszyła w światową trasę koncertową The Girlie Show World Tour, wcielając się podczas koncertów w rolę dającej ciosy dominatrix, otoczonej tancerzami topless[91]. Widowisko otrzymało negatywne opinie, szczególnie w Portoryko, gdzie artystka pocierała się między nogami flagą wyspy[56]. W marcu 1994 roku piosenkarka pojawiła się gościnnie w programie Late Show with David Letterman, a odcinek ten stał się najczęściej cenzurowanym w historii amerykańskich talk-show; artystka weszła do studia, trzymając w ręku swą bieliznę, pod koniec programu nie chciała wyjść, a w jego trakcie nie stroniła od wulgaryzmów i aluzji erotycznych, trzynastokrotnie wypowiadając słowo fuck i wręczając parę swojej bielizny prowadzącemu Lettermanowi, prosząc go o powąchanie jej[92][93]. Wizerunek Madonny powiązany z seksem, jej erotyczne wydawnictwa i udział w programie Davida Lettermana spowodowały negatywną opinię publiczną na jej temat; krytycy i fani komentowali, że posunęła się za daleko i „jest już skończona”[94].
To jest rola, do której zostałam stworzona. Włożyłam w to wszystko ze mnie, bo to było dla mnie coś więcej niż tylko rola filmowa. To było żywe i straszne równocześnie. I najdalsze z moich kreatywnych posunięć. Na każdym poziomie miałam dobrą edukację. Jestem z Evity dumniejsza niż w czegokolwiek innego, co w życiu robiłam.(...) Tym, co mnie przyciągnęło do tej roli, była od początku historia tej nadzwyczajnej kobiety, skąd przyszła, jak wyszła, niesamowita ilość wpływu, jaki miała na cały kraj i wstrząs, jaki wywarła na całym świecie – prawda jest naprawdę dziwniejsza niż fikcja.
W 1994 Madonna nagrała na potrzeby filmu Aleka Keshishiana Z honorami piosenkę "I'll Remember", która miała być przedstawieniem nowego, bardziej stonowanego wizerunku artystki[96]. Później pojawiła się w programie The Tonight Show with Jay Leno, po zdaniu sobie sprawy, że musi złagodzić wizerunek, by utrzymać popularność[97]. W październiku 1994 pojawił się jej szósty album studyjny, Bedtime Stories, na którym dominował styl R&B i który miał być zaprezentowaniem nowego, stonowanego wizerunku Madonny[97]. Płyta zadebiutowała na trzecim miejscu listy Billboard 200 i promowana była czterema singlami, w tym "Secret" i "Take a Bow", który okupował pierwsze miejsce listy Billboard Hot 100 przez siedem tygodni (co jest rekordem Madonny dla tego notowania)[41]. W tym samym czasie rozpoczęły się jej relacje z osobistym trenerem, Carlosem Leonem[98]. W listopadzie 1995 ukazała się składanka ballad Madonny, Something to Remember, na której znalazły się trzy premierowe, wydane na singlach utwory – "You'll See", "One More Chance" i cover "I Want You" Marvina Gaye'a[99][41]. W późniejszych latach Madonna powiedziała, że była bardzo dumna z albumów między Like a Prayer a Something to Remember, „choć zgodziłabym się, że wszystkie te albumy były dla mnie przełomowymi momentami”[100]
W 1996 został wydany film Evita, w którym Madonna zagrała tytułową rolę Evy Perón[101][102]. Artystka przez długi czas starała się ją w nim zagrać i napisała nawet list do reżysera, Alana Parkera, z prośbą o przyjęcie jej do filmu. Po dostaniu roli, otrzymała lekcje wokalu, historii Argentyny oraz biografii Perón. Podczas kręcenia produkcji, często czuła się zmęczona, komentując to: „Intensywność scen, które kręciliśmy oraz ilość emocjonalnej pracy i koncentracji wymaganej przez dzień są tak wyczerpujące umysłowo i psychicznie, że jestem pewna, iż będę musiała być umieszczona pod opieką, gdy się to wszystko skończy”[103]. W czasie filmu Madonna miała na sobie 370 kostiumów, trafiając do Księgi rekordów Guinnessa za najczęstsze zmiany strojów w filmie[102]. Po wydaniu, Evita zdobyła uznanie krytyków[104]. Madonna zdobyła za rolę Perón Złotego Globa dla Najlepszej aktorki w filmie komediowym lub musicalu[105]. Oprócz tego nagrała dwadzieścia utworów na ścieżkę dźwiękową Evity, w tym hity "You Must Love Me" (ta piosenka zdobyła Oscara za Najlepszą oryginalną piosenkę filmową i Złotego Globa w tej samej kategorii) i "Don't Cry for Me Argentina"[106]. 14 października 1996 Madonna urodziła córkę Lourdes, której ojcem jest Carlos Leon[107].
1997–2002: Ray of Light, Music i Drowned World Tour
Po urodzeniu Lourdes, Madonna zainteresowała się wschodnią mistyką i kabałą. Wierzeniami żydowskimi zainspirowała ją w 1997 roku aktorka Sandra Bernhard. Z powodu nowej wiary, zmieniła swój wizerunek[108]. W marcu 1998 ukazał się jej siódmy album studyjny, Ray of Light. Skomentowała go: „To nagranie bardziej, niż inne, odkrywa wszystkie strony życia. Właśnie wstąpiłam do kabały i skończyłam imprezować – ale urodziłam dziecko, więc dopełniłam swój nastrój i byłam bardzo zamyślona, retrospektywna i zaintrygowana mistycznymi aspektami życia”[109]. Album zebrał pozytywne opinie krytyków, w tym opinię magazynu Slant Magazine „jednego z najlepszych arcydzieł popu lat 90.”[110]. Płyta zdobyła cztery nagrodyGrammy (z sześciu nominacji) oraz Fryderyka w kategorii najlepszego albumu zagranicznego, a w 2003 znalazła się na liście 500 albumów wszech czasów magazynu Rolling Stone[111][112]. Uplasowała się ona na pierwszym miejscu list sprzedaży m.in. w Wielkiej Brytanii, Kanadzie i Australii, zaś w USA znalazła się na miejscu drugim (na szczycie przebywał wtedy album Titanic), a do dziś sprzedano ponad 20 milionów jej kopii[31][113]. Pierwszy singel promujący wydawnictwo, "Frozen", stał się hitem i w dużej ilości krajów znalazł się na drugim miejscu listy przebojów, z uplasowanym na szczycie "My Heart Will Go On" Céline Dion (wraz z tą piosenką, Madonna pobiła rekord listy Billboardu Hot 100 z największą liczbą hitów na miejscu drugim)[41][114]. W Belgii, zakazano dystrybucji utworu z powodu stwierdzonego przez sąd plagiatu utworu "Ma Vie Fout L'camp" Belga Salvatore'a Acquaviva[115]. Drugi singel, "Ray of Light", zadebiutował na piątym miejscu listy Billboardu Hot 100[116]. W grudniu 1998 zakończyły się miłosne relacje Madonny z Carlosem Leonem, choć oboje pozostali przyjaciółmi[117]. Potem, Madonna przyjęła rolę nauczycielki gry na skrzypcach w filmie Koncert na 50 serc, ale ostatecznie odrzuciła pomysł, tłumacząc się „różnicami twórczymi” z reżyserem Wesem Cravenem[118]. W 1999 został wydany utwór Madonny "Beautiful Stranger", nagrany na potrzeby filmu Austin Powers: Szpieg, który nie umiera nigdy; piosenka uplasowała się na 19 miejscu listy Hot 100 i otrzymała Grammy w kategorii Najlepszej piosenki napisanej dla filmu kinowego, telewizji lub innych mediów wizualnych[41][119].
W 2000 roku Madonna zagrała w filmie Układ prawie idealny i nagrała na jego ścieżkę dźwiękową dwa utwory: "Time Stood Still" i wydany na singlu "American Pie", międzynarodowy hit, cover utworu Dona McLeana[120]. We wrześniu tego samego roku ukazał się ósmy album studyjny Madonny,Music. Podobnie, jak na Ray of Light, dominowały na nim brzmienia elektroniczne, poza tym był on adresowany do homoseksualnych słuchaczy[121]. Madonna skomentowała współpracę z francuskim producentem Mirwaisem Ahmadzaï: „Kocham pracować z dziwakami, o których nikt nic nie wie – ludźmi, którzy mają surowy talent i tworzą muzykę inną niż pozostali. Music jest przyszłością dźwięku”[121]. Album znalazł się na pierwszym miejscu list sprzedaży w ponad dwudziestu krajach, a w pierwszych dziesięciu dniach sprzedaży sprzedano cztery miliony jego kopii[111]. W USA, płyta zadebiutowała na szczycie notowania Billboard 200 i była pierwszym albumem Madonny, który uplasował się na pierwszym miejscu owej listy, odLike a Prayer (1989)[122]. Płyta promowana była trzema singlami: "Music" (jej dwunastym i do dziś ostatnim hitem numer jeden w USA), "Don't Tell Me" i "What It Feels Like for a Girl"[41]. Teledysk do tego ostatniego przedstawiał Madonnę popełniającą przestępstwo i uczestniczącą w wypadku samochodowym, przez co klip został zakazany do emisji w MTV i VH1, po czym ukazał się jako singel DVD[123].
W tym samym czasie rozpoczęły się miłosne relacje Madonny z angielskim reżyserem Guyem Ritchie, którego artystka poznała dzięki wspólnemu przyjacielowi ich obu, Stingowi, oraz jego żonie, Trudie Styler. 11 sierpnia 2000 na świat przyszedł ich syn, Rocco Ritchie[124]. W grudniu, na zamku Skibo w Szkocji, miało miejsce uroczyste wesele pary[125].
Piąta trasa koncertowa Madonny, Drowned World Tour, trwała od czerwca do września 2001 i była jej pierwszą trasą od czasu The Girlie Show World Tour w 1993[56]. W jej ramach Madonna zaśpiewała na terenach Ameryki Północnej i Europy 47 koncertów i zarobiła za nie 75 milionów dolarów, sprawiając trasę najlepiej zarabiającą wśród wszystkich odbytych w 2001 roku[126]. Równolegle ukazało się wydanie DVD z zapisem koncertu oraz drugi album największych przebojów Madonny, GHV2, na którym znalazły się single z lat 90. Składanka zadebiutowała na siódmym miejscu listyBillboard 200[127]. Później Madonna zagrała główną rolę w filmie Ritchiego Rejs w nieznane, który był krytyczną i komercyjną porażką[128]. W tym samym roku został wydany kolejny film z serii o Jamesie Bondzie, Śmierć nadejdzie jutro, w którym Madonna zagrała epizodyczną rolę. Oprócz tego, nagrała na jego potrzeby utwór wykorzystany jako motyw przewodni, "Die Another Day". Uplasował się on na ósmym miejscu listy Billboard Hot 100 i równocześnie zdobył nominacje do Złotego Globa w kategoriinajlepszej piosenki z filmu i Złotej Maliny za najgorszą piosenkę filmową[41][129].
2003–2006: American Life i Confessions on a Dance Floor
W 2003 Madonna współpracowała ze Steven Kleinem nad wystawą X-STaTIC PRO=CeSS, w której znalazły się zdjęcia artystki z sesji dla magazynu W i siedem segmentów wideo. Była ona dostępna w nowojorskiej galerii Deitch Projects od marca do maja 2003 roku, a potem w zmienionej wersji podróżowała po świecie[130]. Dziewiąty album studyjny piosenkarki,American Life, ukazał się w kwietniu 2003 i koncentrował się głównie na obserwacjach amerykańskiego życia, zyskując mieszane recenzje krytyków[131]. Madonna skomentowała go: „[American Life] był jak podróż w przeszłość, powracając do wszystkiego tego, co dokonałam, wszystkiego co doceniłam i wszystkiego, co dla mnie coś znaczyło”[132]. Tytułowy utwór, wydany na pierwszym singlu, znalazł się na 37 miejscu listy Billboard Hot 100[41]. Jego pierwszy teledysk został przez Madonnę wstrzymany do dystrybucji, z powodu zawartej w nim przemocy i tematów wojennych, co zbiegło się z wybuchem wojny amerykańsko-irackiej[133] (później zrealizowaną drugą wersję wideoklipu). Z tylko czterema milionami sprzedanych egzemplarzy, American Life jest najsłabiej sprzedającym się albumem studyjnym artystki[134]. W sierpniu 2003, w trakcie dorocznej gali MTV Video Music Awards, Madonna wykonała wspólnie z Britney Spears, Christiną Aguilerą i Missy Elliott swój kolejny singel, "Hollywood", całując dwie pierwsze towarzyszki i wywołując tym olbrzymi skandal[135][136]. Później pojawiła się gościnnie w utworze Spears "Me Against the Music" z jej albumu In the Zone i towarzyszącym mu teledysku[137]. W listopadzie 2003 ukazał się minialbum Remixed & Revisited, zawierający remiksy utworów z American Life i studyjną wersję utworu "Your Honesty", który powstał podczas prac nad albumem Bedtime Stories, ale się na nim nie znalazł[138]. Później Madonna podpisała kontrakt z Callaway Arts & Entertainment na wydanie pięciu książek dla dzieci. Pierwsza z nich, Angielskie różyczki, ukazała się we wrześniu 2003, debiutując na liście bestsellerów magazynu The New York Times i do dziś będąc najszybciej sprzedającą się fotoksiążką dla dzieci w historii[139][140]. Kate Kellway z magazynuThe Guardian napisała: „[Madonna] jest aktorką grającą kogoś, kim nigdy nie będzie – J. K. Rowling, angielską różę”[141]. Kolejne cztery książki ukazywały się do 2005, zaś od 2006 do 2009 Madonna wydawała kontynuacje Angielskich różyczek[142].
W 2004 roku Madonna wniosła do sądu pozew przeciwko Warner Music Group i Time Warner, właścicielom koncernu Maverick, stwierdzając jakoby złe zarządzanie zasobami spółki i słaba księgowość kosztowała koncern miliony dolarów. Warner wytoczył powództwo wzajemne, wskazując na to, że Maverick samemu stracił dziesiątki milionów dolarów[143][144]. Spór rozwiązał się, gdy udziały Mavericka, zarządzane przez Madonnę i Ronniego Dasheva, zostały zakupione przez Warnera. Mimo, iż koncern stał się w całości zależny od Warner Music Group, wciąż aktualny był solowy kontrakt Madonny z Warnerem[143]. W 2004 Madonna wyruszyła w światową trasę koncertową Re-Invention World Tour, w ramach której zagrała koncerty w Stanach Zjednoczonych, Kanadzie i Europie. Była to najlepiej zarabiająca trasa koncertowa roku, gromadząc 125 milionów dolarów[145]. W październiku na antenie MTV wyemitowany film dokumentalny Sekrety Madonny, przedstawiający kulisy trasy[146]. W czerwcu 2006 ukazał się on na DVD, wraz z albumem CD z nagraniami na żywo utworów z koncertu, w zestawie I'm Going to Tell You a Secret (jest to pierwszy album koncertowy Madonny, ale przy tym Re-Invention World Tour jest do dziś jedyną trasą artystki, której zapis nie został oficjalnie wydany na wideo)[147]. W 2005 Rolling Stone sklasyfikował Madonnę na 36 miejscu swojej listy 100 najlepszych artystów w historii[148]. W tym samym roku piosenkarka zaśpiewała cover "Imagine" Johna Lennona na koncercie charytatywnym Tsunami Aid, a później wykonała trzy swoje utwory na koncercie Live 8 w Londynie[149][150].
Próbowałam różnych rzeczy, gdy Stuart [producent Stuart Price] wniósł coś do mojej muzyki. To było jak boża inspiracja. Tak jakby powiedziało mi: "To jest kierunek mojego nagrania". Naszym celem było stworzenie nagrania, którego mógłbyś puszczać na imprezie czy w samochodzie, bez konieczności omijania ballady. Non stop.
— Madonna o Confessions on a Dance Floor[151]
W listopadzie 2005 ukazał się dziesiąty album studyjny Madonny, Confessions on a Dance Floor, który zadebiutował na pierwszych miejscach list sprzedaży na wielu wpływowych rynkach dystrybucyjnych[152]. Muzycznie, płyta była stworzona jako klubowy set dla DJ-a. Piosenki na krążku rozpoczynały się lekko i szczęśliwie, lecz w miarę postępu stawały się intensywniejsze, a ich teksty dotyczyły bardziej osobistych przeżyć, tytułowych wyznań[152]. Keith Caulfieldn z Billboardu skomentował, że album był powrotem Madonny do formy Królowej Popu[153]. Confessions... zdobył Nagrodę Grammy w kategorii najlepszego albumu elektronicznego/dance[77]. Pierwszy singel, "Hung Up", zdobył pierwsze miejsca na listach przebojów w rekordowej liczbie 45 państw, dostając się dzięki temu do Księgi rekordów Guinnessa[154]. "Sorry", drugi singel, stał się dwunastym hitem numer jeden artystki w Wielkiej Brytanii[42]. W maju Madonna wyruszyła w światową trasę koncertową Confessions Tour, która zgromadziła 1.2 miliona widzów i zarobiła ponad 194.7 miliona dolarów, stając się wówczas najbardziej dochodową trasą artystki żeńskiej w historii[155]. Wiele kontrowersji wywołało wykonanie piosenki "Live to Tell", w trakcie której Madonna, zkoroną cierniową na głowie, przymocowana była do wielkiego krucyfiksa. Dzięki temu, koncerty były bojkotowane m.in. przez Watykan, rosyjskie organizacje religijne i biskupów z Düsseldorf[156][157]. Artystka skomentowała skandal: „Moje wykonanie nie jest antychrześcijańskie, świętokradzkie ani bluźniercze. Jest raczej moją prośbą do publiczności o zachęcanie się do wspólnej pomocy i zobaczenia świata jako jednolita całość”[158].
W trakcie trwania trasy, Madonna wspomogła fundację Raising Malawi, fundując dla Malawi sierociniec i odwiedzając ten kraj[159]. 10 października 2006 złożyła do sądu sprawę o adopcję dziecka z malawijskiego sierocińca, Davida Banda Mwale'a (później również Ciccone Ritchiego)[160]. Sprawa wywołała kontrowersje, jako że proces narzucił domniemanym rodzicom przed adopcją chłopca zamieszkanie w Malawi przez przynajmniej rok, czego ci nie zrobili[161]. Artystka wypowiedziała się w programieThe Oprah Winfrey Show, że żadne malawijskie prawo nie reguluje adopcji przez obcokrajowców i opisała, jak bardzo David cierpiał z powodu zapalenia płuc po malarii i gruźlicy, gdy go pierwszy raz spotkała[162]. Yohane, biologiczny ojciec Bandy, skomentował: „Te tak zwane prawa człowieka nękają mnie codziennie, grożąc, że nie jestem świadomy tego, co robię (...). Chcą, żebym popierał ten proces, czego nie mogę zrobić, gdyż popieram Madonnę i jej męża”[163]. Sprawa adopcji zakończyła się 28 maja 2008[164]. Pod koniec 2006 sklep H&M wydał linię ubrań piosenkarki, zatytułowaną M by Madonna[165]. Firma skomentowała, że kolekcja Madonny jest „ponadczasowa, unikatowa i olśniewająca”[166].
2007–2009: Live Nation, Hard Candy, Sticky & Sweet Tour i Celebration
W 2007 Madonna wydała charytatywny singel "Hey You", który w pierwszym tygodniu sprzedaży cyfrowej był dostępny bez odpłat. Później artystka pojawiła się podczas londyńskiego koncertu z serii Live Earth, gdzie wykonała kilka swoich utworów, w tym "Hey You"[167]. Następnie, Madonna potwierdziła odejście z Warner Bros. Records, po czym podpisała dziesięcioletni kontrakt z Live Nation opiewający na 120 milionów dolarów. Poza tym, ufundowała nowy oddział spółki, Live Nation Artists[168]. Później piosenkarka wyprodukowała i napisała film dokumentalny Jestem, bo jesteśmy, dotyczący życia w Malawi. Reżyserem produkcji jest Nathan Rissman, ogrodnik Madonny[169]. Następnie zaliczyła swój debiut w roli reżysera, wydając w 2008 filmMądrość i seks. Oprócz tego, napisała do niego scenariusz, opowiadający o trzech przyjaciołach i ich aspiracjach. Skomentowała, że zainspirował ją do tego Ritchie. „Wszystko, nad czym pracuję, jest autobiograficzne, bezpośrednio lub pośrednio, bo kogo znam bardziej niż samą siebie?”[170]. Film zyskał mieszane recenzje[171]. W grudniu 2007 Rock and Roll Hall of Fame potwierdziło przyjęcie Madonny do grona swoich artystów w 2008[172]. Oficjalna ceremonia odbyła się 10 marca 2008[173], jednak Madonna na niej nie zaśpiewała, prosząc Iggy'ego Popa i zespół The Stooges o wykonanie jej utworów "Burning Up" i "Ray of Light". Zamiast tego, podziękowała Christopherowi Flynnowi, jej nauczycielowi tańca od 25 lat, za jego zachęty do realizowania marzeń[174].
Prawdopodobnie w wielu aspektach większość piosenek [na Hard Candy] jest [autobiograficzna]. Ale raczej w niezamierzony sposób. Naprawdę nie myślę o opowiadaniu osobistych opowieści, gdy piszę muzykę. To przychodzi samo. A długo potem, po sześciu miesiącach, ośmiu miesiącach, myślę sobie: „Oh, właśnie o tym napisałam tą piosenkę”. A gdy gram [ją] dla mnóstwa ludzi, oni wszyscy myślą: „Oh, mogę się zupełnie do tego odnieść”.
— Madonna o Hard Candy[175]
W kwietniu 2008 ukazał się jedenasty album studyjny Madonny, Hard Candy. Połączył on w sobie style takie jak pop, R&B, hip hop i dance, z kolei teksty były dla artystki autobiograficzne. Tworząc płytę, piosenkarka współpracowała m.in. z Justinem Timberlakiem, Timbalandem, Pharrellem Williamsem i Danją[176]. Album zadebiutował na szczytach list sprzedaży w niemal czterdziestu krajach, w tym w USA na liście Billboard200[177][178]. Zebrał głównie pozytywne recenzje krytyków, choć niektórzy nazywali go „próbą zawładnięcia rynkiem muzyki urban”[179]. Pierwszy singel promujący wydawnictwo, "4 Minutes", z gościnnymi udziałami Timberlake'a i Timbalanda, znalazł się na trzecim miejscu listy Billboard Hot 100 (co jest najwyższą pozycją artystki od czasu singla "Music" w 2000), dzięki czemu Madonna pokonała Elvisa Presleya i stała się artystą z największą liczbą utworów z pierwszej dziesiątki tego notowania ("4 Minutes" jest już 37. jej singlem uplasowanym w pierwszej dziesiątce listy)[180]. W Wielkiej Brytanii Madonna utrzymała swoją pozycję artystki żeńskiej z największą liczbą hitów jeden, jako że "4 Minutes" stał się trzynastym numerem jeden na liście UK Singles Chart[181].
W sierpniu 2008 artystka wyruszyła w światową trasę koncertową Sticky & Sweet Tour, w ramach której do końca roku zagrała koncerty w Europie, Ameryce Północnej i Południowej. Do tego etapu, który planowano za finalny, trasa zarobiła 280 milionów dolarów, pobijając ustanowiony wcześniej przez Confessions Tour rekord najbardziej dochodowej trasy koncertowej solowego artysty w historii[182]. Latem 2009 trasę kontynuowano, z niewielkimi zmianami wizualnymi i w liście utworów. Odbyły się wówczas koncerty Madonny w Europie, głównie w krajach, gdzie nie była ona już dawno lub wcale[183]. Po ich zakończeniu, dochód trasy wyniósł 408 milionów dolarów, dzięki czemu Sticky & Sweet Tour stał się wówczas drugą najbardziej dochodową trasą koncertową w historii (rekord należał do A Bigger Bang Tour zespołu The Rolling Stones)[182][184]. 15 sierpnia Madonna zagrała swój pierwszy koncert w Polsce, na warszawskim lotnisku Bemowo. Jako że dzień później artystka obchodziła swoje 51. urodziny, w trakcie show publiczność zaśpiewała jej "Sto lat" w języku polskim i angielskim, co artystka skomentowała: „To wy zmieniacie moje życie. To najlepszy urodzinowy prezent, jaki kiedykolwiek otrzymałam”[185]. Koncert wywołał dużo kontrowersji dzięki dacie odbycia się – 15 sierpnia jest w kościele katolickim świętem Wniebowzięcia NMP, a oprócz tego rocznicącudu nad Wisłą i Świętem Wojska Polskiego. Mimo licznych protestów, show się odbyło[186][187][188].
Moje życie z Madonną, książka brata artystki, Christophera Ciccone, zadebiutowała na drugim miejscu listy bestsellerów The New York Times[189]. W jej autorstwie nie brała udziału sama Madonna, co doprowadziło do kłótni rodzeństwa[190]. Problemy narosły również między piosenkarką a Ritchiem (media informowały o granicach separacji między parą). Madonna wniosła sprawę o rozwód z Guyem, zwracając uwagę na różnice nie do pogodzenia, ostatecznie otrzymując go w grudniu 2008[191][192]. Później, artystka otrzymała nagrodę Recording Industry Association of Japan dla złotej zagranicznej artystki roku[193]. Następnie, postanowiła adoptować kolejne dziecko w Malawi. Sąd najwyższy tego kraju początkowo zgodził się na adopcję Chifundo „Mercy” James[194], ale później odrzucił wniosek z powodu faktu, że Madonna nie jest mieszkanką Malawi[195]. Piosenkarka ponowiła wniosek, ostatecznie otrzymując 12 czerwca 2009 prawa do adopcji Mercy[196]. We wrześniu 2009 ukazała się składanka największych przebojów Madonny, Celebration, tym razem podsumowująca całą jej karierę (a nie tylko jedną dekadę). Album ukazał się w wersjach dwu- i jednopłytowej, oraz jako DVD z kolekcją teledysków. Oprócz ponad trzydziestu utworów z poprzednich płyt artystki, na kompilacji znalazły się dwie premierowe, wydane na singlach piosenki – "Celebration" i "Revolver" (featuring Lil Wayne)[197]. Celebration znalazł się na pierwszym miejscu listy sprzedaży w Wielkiej Brytanii, dzięki czemu Madonna pokonała Elvisa Presleya na stanowisku solowego artysty z największą liczbą albumów na szczycie brytyjskiego notowania sprzedaży[198]. W tym samym miesiącu piosenkarka pojawiła się na gali MTV Video Music Awards 2009, wygłaszając przemówienie na temat zmarłego kilka miesięcy wcześniejMichaela Jacksona[199]. Po zakończeniu dekady dekady 00. ujawniono, że Madonna sprzedała w tym dziesięcioleciu największą ilość singli spośród wszystkich artystów, a także była najczęściej granym na antenach brytyjskich stacji radiowych wykonawcą muzycznym[200][201].
2010 – obecnie: W.E., MDNA i inne projekty
W styczniu 2010 Madonna wykonała "Like a Prayer" podczas koncertu charytatywnego Hope for Haiti Now: A Global Benefit for Earthquake Relief[202]. W marcu ukazał się jej trzeci album koncertowy, Sticky & Sweet Tour, który – jako pierwsze wydawnictwo w jej karierze – został oficjalnie wydany przez Live Nation, choć wciąż dystrybuowany był przez Warner Bros.[203] W kwietniu tego samego roku wyemitowano "The Power of Madonna" – odcinek serialu Glee, poświęcony Madonnie i jej muzyce, który sama artystka skomentowała: „wspaniały w każdym stopniu” i pochwaliła jego scenariusz oraz przesłanie równości[204][205]. Glee: The Music, The Power of Madonna, minialbum z coverami jej utworów, pełniący funkcję ścieżki dźwiękowej do odcinka, zadebiutował na pierwszym miejscu listy Billboard 200 i sprzedał się w USA w około 98 tysiącach sztuk[206][207].
W 2010 Madonna wydała wraz ze spółką Macy's kolekcję ubrań zaprojektowanych przez jej córkę Lourdes, „Material Girl”. Wchodzące w jej skład stroje inspirowane są punkowym stylem lat 80. XX wieku, którym interesowała się wówczas sama Madonna[208]. Niedługo później producent odzieży L.A. Triumph Inc. pozwał artystkę do sądu, twierdząc, że „Material Girl” jest nazwą handlową, pod którą od 1997 spółka sprzedaje ubrania, a sama Madonna używa jej bezprawnie. W owej sprawie znalazł się wniosek o zaniechanie dystrybucji kolekcji i oddanie producentowi wszystkich dochodów zarządzanej przez piosenkarkę linii[209]. Tymczasem Madonna potwierdziła plany otwarcia międzynarodowej sieci klubów fitness nazwanej Hard Candy Fitness. Otwarcie pierwszej takiej siłowni miało miejsce 29 listopada 2010 w mieście Meksyk[210]. We wrześniu 2011 na weneckim festiwalu filmowym zaprezentowano premierowo W.E., drugi wyreżyserowany i napisany przez Madonnę film, który zyskał mieszane recenzje[211]. Produkcja opowiada o romansie brytyjskiego króla Edwarda VIII z Wallis Simpson[212].
Wiosną 2012 roku ukaże się dwunasty album studyjny Madonny M.D.N.A.[213], którego głównym producentem jest William Orbit (współpracujący z Madonną nad płytami Ray of Light z 1998 i Music z 2000). W lutym ukaże się natomiast pierwszy promujący go singel[214], natomiast 5 lutego artystka wystąpi w przerwie finału Super Bowl (half-time show)[215]. W listopadzie 2011 do internetu wyciekła piosenka "Gimme All Your Luvin", która ma być wydana na pierwszym singlu z albumu[216].
To jest całość i jest tego bardzo,bardzo dużo.Więc tu dam skrót tej BIOGRAFII:
2 Madonna Louise Veronica Ciccone urodziła się 16 sierpnia 1958 roku w Bay City, w stanie Michigan. Jeszcze w szkole zdecydowała, że chce podbić świat jako piosenkarka i tancerka. By ziścić swe marzenia w 1977 roku przeprowadziła się do Nowego Jorku, gdzie uczyła się tańca, a także występowała w zespołach tanecznych. Aby zarobić na czynsz rozpoczęła karierę fotomodelki, niejednokrotnie zdarzało jej się pozować nago.
W 1979 roku weszła w skład The Patrick Hernandez Revue, dyskotekowej grupy, której udało się zaistnieć w szerszym gronie utworem "Born to Be Alive". Podczas wyprawy z Hernandezem do Paryża wokalistka poznała Dana Gilroya, wkrótce jej chłopaka, z którym założyła w Nowym Jorku dyskotekowo-popowy zespół Breakfast Club. Co ciekawe, Madonna zaczęła w nim karierę od gry na perkusji. Szybko jednak zmieniła zdanie i zdecydowała, że woli stać za mikrofonem. W 1980 r. piosenkarka opuściła zespół, by ze swym byłym chłopakiem, perkusistą Stephenem Brayem, założyć formację o nazwie Emmy. Bray i Madonna szybko odchodzą i z tej grupy, i zaczynają pracować w duecie nad własnymi piosenkami disco. Taśma demo z tymi nagraniami trafia do nowojorskiego DJ-a i producenta - Marka Kaminsa. Kamins przekazują ją do Sire Records i w 1982 roku Madonna może się pochwalić pierwszym w karierze kontraktem płytowym.
Kamis wyprodukował też dwa single Madonny "Everybody" i "Physical Attraction", które ukazały się na przełomie 1982/1983 roku. W czerwcu 1983 r. do dyskotek trafia trzecia piosenka artystki "Holiday", której autorem jest Jellybean Benitez. Trzy miesiące później w sklepach znaleźć można pierwszą płytę wokalistki zatytułowaną po prostu "Madonna". Utwory z niej wciąż królowały jeszcze na listach przebojów, kiedy pod koniec 1984 roku pojawił się drugi album Madonny "Like A Virgin". Z okazji premiery artystka wystąpiła w nowojorskim Radio City Hall, śpiewając piosenkę tytułową w ślubnej sukni i kuszącej bieliźnie. "Like A Virgin" stała się wielkim przebojem. Bilety na koncerty towarzyszące promocji płyty sprzedały się zaledwie w dwie godziny. Kiedy drugi singel z tego albumu, dzisiaj już klasyk - piosenka "Material Girl" - stała się przebojem, Madonna wyruszyła w swoja pierwszą trasę koncertową, podczas której supportował ją zespół... Beastie Boys. Tournee promocyjne obejmowało koncerty w dwudziestu ośmiu miastach Stanów Zjednoczonych i zakończyło się występem w nowojorskiej Madison Square Garden.
W 1985 roku Madonna była sławna. Wokalistka sprzedała więcej płyt niż jakikolwiek inny wykonawca w tym samym czasie, w pismach "Playboy" i "Penthouse" pojawiły się jej akty z czasów, gdy pozowała nago, w kinach zaś można było zobaczyć debiut filmowy artystki. Wystąpiła wówczas w "Vision Quest" i "Desperately Seeking Susan".
Tego samego roku Madonna wyszła za mąż za aktora Seana Penna. Ich burzliwe małżeństwo skończyło się w 1989 roku, w międzyczasie para niejednokrotnie trafiała na okładki tabloidów. Rozgłos, jak towarzyszył jej życiu osobistemu przydał się, by wypromować kolejną płytę, "Like A Prayer", która została wydana w roku rozwodu. Krążek promował kontrowersyjny teledysk przedstawiający Madonnę śpiewającą utwór tytułowy na tle płonących krzyży oraz równie kontrowersyjna trasa koncertowa "Blond Ambition", wielkie sceniczne przedsięwzięcie, podczas którego Madonna występowała w odważnych, seksownych strojach projektu Jeana-Paula Gaultiera.
W 1990 r. Madonna wystąpiła u boku Warrena Beatty w ekranizacji komiksu "Dick Tracy". W tym samym roku do sklepów trafiła kompilacja jej największych przebojów, "The Immaculate Collection", na której znalazły się dwa nowe utwory - obrazoburczy singel "Justify My Love" oraz "Rescue Me", który przeszedł do historii jak najwyżej debiutujący na amerykańskiej liście przebojów utwór kobiecy.
Madonna, która słynęła już z zamiłowania do skandali, poszła za ciosem. W 1992 roku wydała płytę "Erotica", dobrze przyjęta przez krytykę, zapamiętaną także z powodu fotoalbumu "Sex", który równolegle z jej premierą ukazał się na rynku. Zawierał on erotyczne zdjęcia Madonny, a także modelek i gwiazd, takich jak Isabella Rossellini, Big Daddy Kane, Naomi Campbell i Vanilla Ice.
W 1994 piosenkarka wydała płytę "Bedtime Stories", a rok 1995 stał pod znakiem kina. Madonna wystąpiła w filmach "Blues In The Face" i "Four Rooms" ("Cztery pokoje"). Wywalczyła również główną rolę w musicalu Alana Parkera, "Evita", mówiącym o argentyńskiej bohaterce narodowej Evie Peron. Argentyńczycy głośno protestowali przeciwko obsadzeniu skandalizującej Amerykanki w roli czczonej przez nich Evy, występ okazał się jednak później największym filmowym sukcesem Madonny – jej rolę nagrodzono Złotym Globem. Dzięki obrazowi Madonna wylansowała także kolejny wielki przebój, pochodzący z filmowej ścieżki dźwiękowej utwór "Don't Cry For Me Argentina".
Po zakończeniu zdjęć gwiazda oświadczyła, że jest w ciąży. 14 października 1996 roku urodziła się jej córeczka, Lourdes Maria Ciccone Leon. Ojcem dziewczynki był ówczesny przyjaciel Madonny, Carlos Leon, Kubańczyk, trener fitness i aktor. Madonna całkowicie zmieniła swój wizerunek. Stała się niezwykle opanowana, skoncentrowana na duchowości.
Do pracy wróciła w 1997 r. Wspólnie z producentem Williamem Orbitem przygotowała "Ray Of Light", nowoczesny brzmieniowo, oparty na elektronice album, który zdecydowanie odświeżył jej klasyczny, popowy styl. Płyta ukazała się w 1998 roku i przyniosła ogromny sukces. Madonnę wyróżniono licznymi nagrodami, w tym MTV Video Music w kategoriach wideoklip roku i choreografia oraz nagrodą Grammy za najlepszy album pop i teledysk.
Po czterech latach od poprzedniego występu w filmie Madonna pojawiła się na ekranie u boku Ruperta Everetta w "The Next Best Thing" ("Układ prawie idealny" 2000).
W 2000 roku ukazał się kolejny album wokalistki, zatytułowany "Music". Madonna znów zaskoczyła krytyków, nagrywając longplay taneczny, bardziej klubowy. Podczas jego powstawania do współpracy zaprosiła po raz kolejny Orbita, a po raz pierwszy Mirwaisa.
W tym samym roku artystka urodziła syna Rocco, owoc związku z brytyjskim reżyserem Guyem Ritchiem, od grudnia 2000 roku męża artystki.
W 2002 roku na ekrany kin wszedł film w reżyserii Ritchiego, w którym Madonna zagrała główną rolę – "Swept Away" ("Rejs w nieznane"). Obraz okazał się totalną klapą, a grę Madonny "nagrodzono" dwoma Złotymi Malinami – statuetkami za najgorszy film i dla najgorszych aktorów. W ten sam sposób wyróżniono drugoplanową rolę, jaką Madonna zagrała w kolejnym obrazie o przygodach agenta Jamesa Bonda, "Śmierć nadejdzie jutro" "Die Another Day" (2002).
Tytułowa piosenka filmu trafiła na wydany w 2003 roku album "Amercian Life", którego produkcją zajął się Mirwais. Jego promocja nie obeszła się bez skandalu. Tym razem kontrowersje wzbudził teledysk do singla "American Life", który przedstawiał horror wojny. Uznano, że klip, emitowany w czasie, gdy Ameryka jest w stanie konfliktu zbrojnego z Irakiem, jest wielce nie na miejscu. Po licznych perturbacjach Madonna zdecydowała się najpierw poprawić, a następnie nakręcić teledysk od nowa.
14 listopada 2005 roku odbyła się premiera kolejnego krążka gwiazdy - "Confessions On A Dancefloor". Tym razem Królowa Popu postanowiła ożywić rytmy disco rodem z lat 70. W kompozycji singlowej "Hung Up" wykorzystała fragment przeboju Abby "Gimme Gimme Gimme". Singlowa piosenka 47-letniej gwiazdy z miejsca trafiła na szczyt notowania "Billboardu" z muzyką taneczną. Na kolejnym singlu, już w 2006 roku (20 lutego) ukazał się utwór "Sorry". Na okładkę "małej płyty" trafiło zdjęcie, którego autorem jest Polak, Marcin Kokowski z Lublina.
Miesiąc później Madonna oświadczyła, że ma zamiar na dobre pożegnać się z karierą aktorską, ponieważ obawia się, że jej fatalna reputacja może pogrążyć każdy film.
30 kwietnia 2006 roku to data kolejnego debiutu w jej karierze. Tego dnia, w wielkim DJ-skim namiocie Sahara Tent, Madonna po raz pierwszy w historii wystąpi na festiwalu. Będzie to "Coachella Festival" w Indio, w Kalifornii.
Nie wiem czy to było krótsze,ale ma napisane o tym samym czyli o MADONNIE :>
Spróbuję jeszcze raz:
3. Madonna sprzedała ponad 150 milionów albumów, niemal każdy jej krążek znalazł się w pierwszej dziesiątce list przebojów, piosenkarka, kompozytorka, autorka tekstów, aktorka, producentka, wydawca i business woman, skandalistka, fenomen dekady lat 80.
Madonna Louise Veronica Ciccone urodziła się 16 sierpnia 1958 roku w Bay City, w Michigan. W 1977 roku przeprowadziła się do Nowego Jorku, gdzie uczyła się tańca, a także występowała w zespołach tanecznych. Przełomem w jej karierze stało się spotkanie z nowojorskim DJ-em i producentem Markiem Kaminsem. To właśnie on wyprodukował dwa pierwsze single Madonny, "Everybody" i "Physical Attraction", które ukazały się na przełomie lat 1982/1983. Również dzięki Kaminsowi jesienią 1983 roku ukazała się jej pierwsza płyta, zatytułowana "Madonna". Kolejny krążek "Like a Virgin" został wydany rok później. Kiedy tytułowa piosenka i drugi singiel "Material Girl" stały się wielkimi hitami, wokalistka wyruszyła w pierwszą trasę koncertową.W roku 1986 Madonna zaprezentowała album "True Blue" z przebojami "La Isla Bonita" i "Papa Don't Preach". Dopiero w 1989 roku ukazała się kolejna płyta artystki z premierowym materiałem - "Like a Prayer". Krążek promował jeden z najgłośniejszych teledysków, kontrowersyjny klip przedstawiający Madonnę śpiewającą na tle płonących krzyży. Teledysk został potępiony przez Watykan za obrażanie symboli religijnych.
W 1990 piosenkarka wystąpiła u boku Warrena Beatty w ekranizacji komiksu "Dick Tracy". W tym samym roku do sklepów trafiła kompilacja jej największych przebojów, "The Immaculate Collection", na której znalazły się dwa nowe utwory - obrazoburczy singiel "Justify My Love" oraz "Rescue Me", który przeszedł do historii jak najwyżej debiutujący utwór kobiety na amerykańskiej liście przebojów.
Madonna w 1992 roku wydała płytę "Erotica", której towarzyszył fotoalbum "Sex". Zawierał erotyczne zdjęcia Madonny, a także modelek i gwiazd, takich jak Isabella Rossellini, Big Daddy Kane, Naomi Campbell. Publikacja zebrała mało przychylne recenzje, niemniej album "Erotica" sprzedawał się doskonale.W 1994 piosenkarka wydała płytę "Bedtime Stories", znacznie bardziej przystępną i pogodną, niż poprzedniczka. W 1995 roku Madonna wystąpiła w filmach: "Blues in the Face" i "Cztery pokoje". Wywalczyła sobie również główną rolę w musicalu Alana Parkera, "Evita". Występ w filmie okazał się największym sukcesem Madonny - którą nagrodzono za tę rolę Złotym Globem. Efektem "Evity" był także kolejny przebój, pochodzący ze ścieżki dźwiękowej filmu utwór "Don't Cry for Me Argentina".
14 października 1996 roku Madonna urodziła córkę, Lourdes Marię Ciccone Leon. Wraz z nową rolą matki zmieniła całkowicie swój image. Stała się niezwykle opanowana, skoncentrowana na duchowości, poświęciła się wychowaniu dziecka.
W 1997 roku wokalistka wraz z producentem Williamem Orbitem przygotowała "Ray of Light", album nowoczesny brzmieniowo, oparty na elektronice, który zdecydowanie odświeżył jej klasyczny, popowy styl. Płyta ukazała się w 1998 roku i stała się sukcesem na miarę krążka "Like a Prayer". Madonnę wyróżniono wtedy licznymi nagrodami, w tym MTV Video Music w kategoriach klip roku i choreografia oraz nagrodą Grammy za najlepszy album pop i teledysk.
W 2000 roku ukazał się kolejny, tym razem taneczny album wokalistki, zatytułowany "Music". W tym samym roku artystka urodziła syna Rocco, owoc związku z brytyjskim reżyserem Guy'em Ritchiem. Pobrali się w grudniu 2000, a ich ślub odbył się w stylowym szkockim zamku Skibo.
W 2002 roku na ekrany kin wszedł film w reżyserii Ritchie'ego, w którym Madonna zagrała główną rolę - "Swept Away" ("Rejs w nieznane"). Film okazał się totalną klapą, a grę Madonny nagrodzono dwoma Złotymi Malinami - nagrodami za najgorszy film i dla najgorszych aktorów.
W 2003 roku ukazał się najnowszy album Madonny "American Life". Kontrowersje wzbudził tym razem teledysk do tytułowego singla, który przedstawiał horror wojny. Uznano, że klip, emitowany w czasie, gdy Ameryka jest w konflikcie z Irakiem, jest wielce nie na miejscu.
W listopadzie 2005 roku, wokalistka powróciła z nową płytą - "Confessions On A Dance Floor". Jest to niepokorna muzyka taneczna - takimi słowami określiła zawartość tej płyty sama Madonna. Album to powrót "królowej popu" do jej korzeni. Materiał nagrano w Londynie, a za jego kształt w dużej mierze odpowiada współproducent i współkompozytor Stuart Price. Poza nim przy pracy w studiu pomagali także Henrik Jonback, Bloodshy & Avant, Iers Bagge i Peer Astrom z kolektywu Murlyn Music, Mirwais Ahmadzai i Joe Henry. W singlowym "Hung Up!" Madonna wykorzystała sample z "Gimme Gimme Gimme", wielkiego przeboju grupy ABBA. Jak mówiła Madonna, to jej hołd dla tego szwedzkiego zespołu. Z kolei "I Love New York" poświęcony jest ulubionemu miastu wokalistki.
"Hard Candy" to już 12. studyjny album artystki. Jego światowa premiera odbyła się 28 kwietnia 2008 roku. Wydawnictwo promowane było singlem "4 Minutes" nagranym wspólnie z Justinem Timberlake iTimbalandem. Następnie w stacjach radiowych mozna było usłyszeć kompozycje "Give It 2 Me" i "Miles Away".
W lipcu tego roku do sklepów trafiło kontrowersyjne wydawnictwo "Life with My Sister Madonna", autorstwa Chistophera Ciccone. Książka, choć bez autoryzacji piosenkarki, zajęła 2. miejsce w New York Times Best Seller List.
W październiku rozpoczęła się rozprawa rozwodowa gwiazdy z jej mężem, Guy'em Ritchie. Najpierw byli tylko w separacji, w końcu jednak zdecydowali się na formalne zakończenie związku, co nastąpiło dwa miesiące później.
Na początku marca następnego roku Madonna za płytę "Hard Candy" została uhonorowana nagrodą Japan Gold International Artist of the Year przyznawaną przez tamtejszy przemysł fonograficzny. Świetnie połączyło się to z ogólnoświatową promocją krążka, której głównym punktem stała się trasa koncertowa, Sticky & Sweet Tour. Wartość tournee opiewa na rekordową sumę 120 milionów dolarów.
Prywatnie, gwiazda po raz kolejny zdecydowała się na adopcję i ponownie, jak za pierwszym razem dziecko miało pochodzić z Malawi. Mimo, iż początkowo sąd wyraził na to zgodę, to jednak potem odrzucono jej kandydaturę, jako nie mieszkającej w tym państwie. Procedura musiała rozpocząć się na nowo, dodatkowo opierając się na orzeczeniu tamtejszego Sądu Najwyższego, ktory ostatecznie w czerwcu tego roku zezwolił na adopcję dziewczynki, Mercy James.
Mimo tak napiętego grafiku piosenkarka weszła do studia, by zarejestrować utwór "Celebration", którego światowa premiera miała miejsce w lipcu 2009 roku. Singiel zapowiadał trzecią w karierze wokalistki kompilację jej największych przebojów. Celebration znalazł się na pierwszym miejscu listy sprzedaży w Wielkiej Brytanii, dzięki czemu Madonna pokonała Elvisa Presleya na stanowisku solowego artysty z największą liczbą albumów na szczycie brytyjskiego notowania sprzedaży.
W marcu 2010 roku ukazał się jej trzeci album koncertowy, "Sticky & Sweet Tour", który - jako pierwsze wydawnictwo w jej karierze - został oficjalnie wydany przez Live Nation, choć wciąż dystrybuowany był przez Warner Bros.
W 2011 roku Madonna po raz drugi w swojej karierze spróbowała zmierzyć sie z wyzwaniami filmowymi. Przygotowała scenariusz i wyreżyserowała film "W.E." opowiadający o romansie brytyjskiego króla Edwarda VIII. Premiera filmu miała miejsce we wrześniu 2011 roku na Festiwalu Filmowym w Wenecji. Obraz nie zbierał jednak jednoznacznie entuzjastycznych recenzji.
W grudniu 2011 roku Madonna oficjalnie potwierdziła, że kolejny album w Jej dyskografii będzie miał swoja premierę wiosną 2012 roku. Na początku stycznia 2012 roku został ujawniony jego tytuł - "MDNA". 15 stycznia 2012 utwór "Masterpiece" pochodzący ze ścieżki dźwiękowej do filmu "W.E." został nagrodzony Złotym Globem w kategorii "Najlepsza piosenka oryginalna".
3 lutego miała miejsce oficjalna premiera nowego singla Królowej Pop "Give Me All You Luvin'". Tego samego dnia Madonna zaprezentowała również klip do tego utworu.
Więcej wolę nie próbować he,he
Na dziś to tyle,ale jutro będzie STYL MUZYCZNY
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz